Αφιερωμένο σε όσους λαϊκούς και κληρικούς εξασκούν την "αρετή" της κατάκρισης, λησμονώντας την εντολή του Θεού "μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε".
Μία από τις ωραιότερες διηγήσεις του Λαυσαϊκού περιγράφει το βίο ενός μοναχού, που αφού εγκατέλειψε το μοναστήρι, δούλευε σαν φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Και όπως από κάθε λιμάνι, ούτε απ' αυτό έλειπαν οι πόρνες. Ο «μοναχός» δούλευε όλη την ημέρα, και το βράδυ ξόδευε όλα όσα κέρδιζε, «αγοράζοντας» την συντροφιά μιας πόρνης για όλη τη νύχτα.
Ήταν η ντροπή των χριστιανών της πόλης, ήταν το σκάνδαλο της Εκκλησίας. Τα χρόνια πέρναγαν και παρά τις εκκλήσεις και τις συστάσεις, αυτός συνέχιζε την αμαρτωλή του ζωή. Κάποτε, όπως σε όλους μας, ο θάνατος ήρθε σαν λύτρωση, σαν φάρμακο που θα τον έσωζε από τις αμαρτίες που δεν σταμάτησε να κάνει ακόμη και λίγο πριν πεθάνει. Και πως να τον αφήσουν χωρίς ταφή για χριστιανό; Οι παπάδες της πόλης τον πήραν να τον κηδέψουν και μαζί του να θάψουν το σκάνδαλο. Το νέο μαθεύτηκε: Ο «γεροπόρνος» μοναχός πέθανε. Ποιος άραγε θα πήγαινε στην εκκλησία να τον αποχαιρετήσει;
Η εκκλησία στην κηδεία του γέμισε από γυναίκες της Αλεξάνδρειας, τίμιες γυναίκες, χριστιανές, που ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν, μα όχι σαν έναν οποιοδήποτε νεκρό, σαν άγιο! Κάποιος γνώρισε σε κάποια από αυτές το πρόσωπο μιας πόρνης, που είχε καιρό να δει στο λιμάνι… δεν ήταν όμως, όπως την θυμόταν. Κάποιες άλλες, απλά τους θύμιζαν κάτι απόμακρο.
Τότε η πόλη έμαθε πως ο «γεροπόρνος» μοναχός ήταν ένας άγιος, που με τα λεφτά που κέρδιζε, εξαγόραζε μία νύχτα χωρίς αμαρτία, αγόραζε το «δικαίωμα» στο σώμα τους για να κερδίσει την ψυχή τους. Τότε η πόλη έμαθε, ότι αυτός που νόμιζαν ότι είναι το «σκάνδαλο» ήταν η αγνότητα, η άδολη αγάπη, η αυταπάρνηση, ο άνθρωπος, ο λόγος του Θεού, η προσευχή και η θέωση. Γιατί ο άνθρωπος του Χριστού δεν κρίνεται στη διάρκεια της ζωής του, αλλά στο τέλος της. Γιατί ακόμη κι όταν ο ίδιος ζεί «καθώς πρέπει», πρέπει να μαρτυρήσει, πρέπει να ζήσει την μαρτυρία και το μαρτύριο. Τελικά ποιος είναι το σκάνδαλο, ο άλλος η εμείς; Μήπως εγώ είμαι αυτός που θέτω στον άλλο το προσωπείο που μου ταιριάζει να τον βλέπω; Μήπως γιατί φοβάμαι μην αποκαλυφθεί το δικό μου προσωπείο;
Η αγιότητα είναι γι' αυτούς που δεν κοίταξαν ποτέ την "ζωούλα" τους, και έζησαν δίχως να κρατάνε μεζούρες στην αγάπη....
Είναι μια συνεργασία με τον ΝΙΚΟ ΝΑΣΤΑ να υπογράφει την μουσική.
Και τον μουσικοσυνθέτη ΘΕΟΔΩΡΟ ΝΤΙΝΟ στους στίχους.
Το τραγούδι αν και κυκλοφορεί πολύ λίγο καιρό σημειώνει μεγάλη επιτυχία σε Ελλάδα και Εξωτερικό.
Είναι ιδιαίτερα αγαπητό στους κόλπους της ομογένειας.
Την επιμέλεια έχει αναλάβει ο Μαέστρος και ενορχηστρωτής Μάκης Τσικος
Νίκος Νάστας -Άντε Βίβα- official song
κυκλοφορεί από το επίσημο κανάλι
MAKIS TSIKOS
Και είναι Κρίμα καθώς χάνονται ωραίες αλλά και χρήσιμες ιδέες, στον Βωμό της Πολιτικοποίησης.
Όπου "Πολιτικοποίηση" = Αδιαπραγμάτευτη Προσήλωση σε Έναν Κομματικό Μηχανισμό.
Δηλαδή Φίλες και Φίλοι, δεν πρόκειται στην Ελλάδα, να βρεθεί η Χρυσή Τομή; Θέλω να πω, να συζητήσουμε με αποκλειστικό γνώμονα την πρόοδο της Ελληνικής Κοινωνίας και την Ανάπτυξη της Ελλάδας κατ' αναλογία σε όλους τους Τομείς;
Και για να βάλουμε τα πράγματα στη Θέση τους. Πολιτικοποίηση είναι η ενασχόληση με τα Πολιτικά Δρώμενα.
Γνωστός σας ο Άγνωστος, και σήμερα την Πέμπτη μέρα γράφω. Κάθε μέρα ο Θεός, για όλους εμάς την Κάθε Ημέρα Ξημερώνει. Πόσους άραγε από εμάς, τα γεγονότα των τελευταίων δύο ετών, μας έχουν τάχα, βάλει σε κάποιες δεύτερες σκέψεις;
Αυτή η δύσκολη περίοδος Υγείας, πόσο μας βρήκε απροετοίμαστους; Αυτή η λαίλαπα διαδόσεων επιστημονικών ή παραψυχολογικών, πόσο μας έχουν τάχατες επηρεάσει; Εργαζόμαστε με το μυαλό ή με ευγενείς εξορκισμούς, αναζητούμε θεραπεία;
Επιτρέψτε μου να ομολογήσω, πως έχω επηρεαστεί και σκέφτομαι πως,
για να αποδράσουμε σύντομα από κάθε κρίση, πρέπει να γίνει το Εγώ, Εμείς και τι ρόλο παίζει κάθε προσωπικότητα, που αρνείται να το καταλάβει; Μόνο όποιος πιστεύει στον Θεό, μπορεί να κατανοήσει της προσφοράς το Νόημα.
Καλώ τους παραλήπτες του μηνύματος μας, να σκεφτούμε τις οφειλόμενες Αλλαγές. Τι πρέπει και γιατί, να αλλάξουμε κάποιες συνήθειες μας, υπέρ της προόδου στην Κοινωνία. Πόσο σπουδαίο είναι να φροντίσουμε, την Ελληνική Παιδεία και την επένδυση στη Γνώση. Πόσο σημαντικό είναι, ποιο κόμμα ή ποια σύμπραξη κομμάτων μπορεί, να υπηρετήσει την Ελλάδα.
Προσεύχομαι και Αναμένω την Ευλογία Του Θεού. Τα Θαύματα συμβαίνουν στη Ζωή. Και όπως περιμένουμε όλοι, να δούμε του Θεού τους Συνεργάτες, υποθέτω πως… Μόνο οι ουσιαστικοί Έλληνες και οι ενθουσιώδεις Φιλέλληνες, μπορούν να βοηθήσουν.
Pateras Xenofontas Zarkadas
Χθες στις 10:53 π.μ. ·
Γράφει ο π.Ξενοφών Ζαρκάδας , εφημεριος Βαλσαμάτων
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ …Όχι για όλους …Για κάποιους… Ο Χριστός ξανασταυρώνεται…
Με θλίψη , με ντροπή κι ανήμπορη οργή κάθε χρόνο την ίδια μέρα , την λαμπρή μέρα της Αναστάσεώς Του , ξανασταυρώνεται στο πρόσωπο δυό φτωχών του παιδιών , ενός ανάπηρου πατέρα και του αγαθού του υιού στα Βαλσαμάτα, το << λεβεντοχώρι>> όπως το είχα αποκαλέσει στην εκπομπή της κ. Ναταλίας Γερμανού , το χωριό που υπηρετώ ως εφημέριος και που εκείνη την ημέρα δεν έχει κανένα , μα κανένα λόγο να αισθάνεται περήφανα.
- Πως θα μπορούσε άραγε όταν εκείνη την ημέρα , κάθε χρόνο , ανεγκέφαλοι << λεβέντες>> στοχοποιούν την αναπηρία και γελώντας προξενούν πόνο με αυτοσχέδια εκρηκτικά που κομματιάζουν το φτωχό τους σπιτικό; Όταν αναγκάζονται να φύγουν για να γλυτώσουν την ζωή και την ακεραιότητα – την όποια ακεραιότητα τους έχει απομείνει – και γυρίζουν για να μαζέψουν τα συντρίμμια τους; Όταν πρόπερσι ενώ βρισκόντουσαν σε νοσοκομείο στην Αθήνα , επιστρέφοντας βρήκαν το φτωχικό τους ρημαγμένο – ποια άραγε άγρια χαρά βρήκαν οι διώκτες τους βομβαρδίζοντας ένα κλειστό σπίτι; Και κάθε φορά γίνομαι αποδέκτης των δακρύων και της ανημποριάς τους. Η στέγη από ελενίτ χιλιοτρυπημένη και χιλιομπαλωμένη ,τα τζάμια κομμάτια οι πόρτες σπασμένες τα έπιπλα μέσα καμένα …Κι ενα χωριό να ξέρει Και να σιωπά. Κι εγώ να παρακαλώ επί Αμβωνος ,να προσπαθω για μια επαφή , να στέλνω μηνύματα ελπίζοντας σε μια συνάντηση , σε μια απάντηση. Κι η αστυνομία να έρχεται άμεσα , φιλότιμα ,και να ξαναέρχεται για να καταγράψει τις ζημιές και να προτρέπει για μήνυση << κατά αγνώστων >> …Αγνώστων; Ομερτά… Βλέπεις …συγγενείς λίγο πολύ όλοι , τα παιδιά …Ποια παιδιά; Τόσα χρόνια θα είναι σίγουρα τριαντάρηδες <<τα παιδιά>> Εκτός κι αν εκπαιδεύουν και δεύτερη γενιά μπούλερ , υπανθρώπων που στοχοποιούν την αναπηρία και χαίρονται προκαλώντας τον πόνο.
- -Κι αυτοί , ο ανάπηρος πατέρας κι ο αγαθός του γιός να φεύγουν από το σπίτι τους σαν κυνηγημένοι εκείνη την Αγια κι Ευλογημένη μέρα για να γλυτώσουν . Να τρέμουν την μέρα της Ανάστασής Του γιατί θα έρθει η δική τους σταύρωση.
- -Κι αν μια μέρα δεν φύγουν ; Αν ο ημιπληγικός πατέρας είναι κατάκοιτος ή ο γιός άρρωστος και δεν φύγουν σαν τους κλέφτες απ το ίδιο τους το σπίτι; Αν δεν ξεριζωθούν σαν τους πρόσφυγες; Και τότε οι ανεγκέφαλοι νταήδες τους κάψουν ζωντανούς; Αν το τζάμι που είδα σφηνωμένο από την έκρηξη στην ξύλινη πόρτα τότε σφηνωθεί στο μάτι του παιδιού; Στην βαλβίδα παροχέτευσης του πατέρα;
- Τότε θα είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που θα ήξεραν και δεν έκαναν τίποτα. Ενας συνένοχος…
- ΑΡΝΟΥΜΑΙ . ΑΡΝΟΥΜΑΙ . ΑΡΝΟΥΜΑΙ.
Αρνηθείτε κι εσείς τον ρατσισμό και το μπούλινγκ στον αδύνατο. Στον Ανάπηρο . Στον διαφορετικό. Δεν μας πρέπουν τέτοιες συμπεριφορές σαν κοινωνία . Επιτέλους οι πληγές ή γειάνουν ή κακοφορμίζουν . Αυτή είναι μια πληγή που βρωμάει ρατσισμό και πρέπει να γειάνει. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο ως ελάχιστο θα προσπαθήσει να μαζέψει χρήματα για να αποκατασταθούν οι ζημιές που το χέρι του συνανθρώπου , του γείτονα , του γνωστού
έκανε. Η χτυπημένη από Θεό κι ανθρώπους οικογένεια είναι του ημιπληγικού κ. Γιώργη Γαλιατσάτου και του ορφανού του γιού κι εγώ ο παπάς ενός χωριού που αγαπώ , που με έχει κάνει πολλές φορές περήφανο και που ελπίζω να βάλει ένα τέλος.
Εγώ θα προσπαθήσω. Εσείς;;;;
